Vinaigrette van tuinbonen

Of mijn zelf gevonden oplossing voor als je na een klein uur dapper doppen een buit overhoudt die eerder schraal te noemen is. Het begon allemaal met een recept voor orecchiette met ricotta, tuinbonen en munt. Het proberen waard?

Ik denk van wel. 750 g tuinbonen heb ik nodig. Dus schep ik op de markt een bruin papieren zakje propvol. Thuisgekomen zet ik ze gewoon voor de lol even op de weegschaal: 1200 g! Dat worden straks tuinbonen met orecchiette in plaats van andersom. Niet dus. Moedig haal ik mijn boontjes uit hun peul en ruik meteen onraad. Ze zijn verdacht klein en zitten vaak maar met twee in hun dikke schil verstopt. En ja hoor, uiteindelijk is wat ik overhoud niet meer dan een handje vol. Verdomd ondermaatse afzettertjes. Terwijl ik ze kort in ’t kokend water gooi en daarna dubbeldop besluit ik dat mijn wraak zoet zal zijn.

Op ’t terras begint de kleurblaadjes-mix al aardig te schieten en op de markt kocht ik daarstraks ook nog een busseltje ijskegels (witte radijsachtige knolletjes). Gewoon omdat ze er zo mooi uitzagen en ik dacht: hiermee verzin ik nog wel wat. Bovendien wacht er in de koelkast nog een geitenkaasje dat dringend op moet. Wijselijk zet ik het pak pasta terug op ’t schap voor een volgende keer en beslis dat er vanavond zomersalade op ons bord komt.

Mijn kleine groene neppers prak ik plat met een vork. Het zal hen leren. Een scheutje olijfolie erbij, een kneepje citroensap, een beetje zeezout en een draai van de pepermolen. Zo gaan ze samen met wat fijngesnipperde dille en dragon over de blaadjes sla. Tuinbonen zullen iets beters moeten verzinnen dan kleiner zijn dan de kleinste erwt om mij klein te krijgen. ’T is dat ze zo absurd lekker zijn.

o