soylent

Vorige maand schreef Dorien Knockaert in De Standaard over het poeder dat het eten overbodig maakt en vorige week kondigde De Groene Amsterdammer het einde van de boer aan. En dat allemaal omwille van een jonge Amerikaanse computerprogrammeur die het beu was om pizza te eten. Rob Rhinehart luidt het einde van koken in met zijn soylent, een drankje waarin alles zit wat een mens nodig heeft – in poedervorm. De naam ontleent hij van een science fiction-film uit de jaren 70, waarin alle mensen gevoed worden door 1 mysterieus groen koekje. What is the secret of soylent green?

Wij als geboren Bourgondiërs lopen natuurlijk niet warm om onze schoonste momenten van de dag in te ruilen voor het nippen aan een krijtachtig papje met als hoofdbestanddeel havermeel. En als trouwe volgelingen van Michael Pollan trekken we ook altijd eens onze wenkbrauwen op wanneer voedsel wordt gereduceerd tot voedingstoffen.

Maar, we doen ons best, we zien dat dit ook wel interessante toepassingen heeft. Want je eet natuurlijk geen 21 gezellige, gezonde maaltijden per week. Soms moet je rushen en dan is zo’n dosis soylent natuurlijk beter dan een vettige hap. En het stelt ons ook voor een aantal interessante vragen: Kan de juiste doseringen van voedingstoffen in poedervorm een verse maaltijd vervangen? En wat met het sociale aspect van samen aan tafel zitten? Wordt tijd nemen om te eten een luxe en soylent de norm? Is dit nutrionisme gevaarlijk? Of net de toekomst?

Maar wat we ons vooral afvragen: kan een halve liter poederwater onze honger stillen? Normaal komen wij de voormiddag niet door zonder een stevige kom havermout met noten, zaden én fruit. Geen beter testpubliek dan onze hongerige magen. Dus troggelen we een portie af van één van onze vrienden die na het lezen van Doriens artikel meteen een voorraad in huis haalde.

Het duurt uiteindelijk drie dagen eer ik de moed heb om de dag met soylent aan te vangen. De eerste dag haalt Jo heerlijk geurende croissants boven om het begin van de werkweek te vieren. De tweede dag zit het echt niet mee en wil ik mijn humeur niet nog meer de dieperik inkeilen door mijn troostende kom havermout te skippen. De derde dag heb ik geen excuus en drink ik dus de indrukwekkende hoeveelheid soylent leeg. Niet zonder gemopper en lelijke bekken. Met wat goede wil herken je er een milkshake in, maar met wat slechte wil is het slechts een melig papje met een artificiële banaansmaak. Maar goed, mijn maag is in elk geval goed gevuld en ik heb geen honger tot de middag. Het doet ontegensprekelijk zijn werk: het elimineert je hongergevoel.
o

Tijdens de tweede editie van KRACHTVOER (op 18 & 19 oktober) gaan we dieper in op de vragen die soylent oproept. Samen met gastcuratrice Dorien Knockaert programmeren we een soylent-blok met een aantal interessante sprekers. Daarover vanaf 1 september meer wanneer de volledige line-up bekend wordt gemaakt!