Sara in Hawaii #1

Een fascinatie voor chocolade groeide uit tot een passie, en toen begon het zo erg te kriebelen dat Pantoufle op reis moest. Bestemming: Hawaii. Beginnen bij de boon, en zo meereizen tot aan de chocoladereep, gedurende zes maanden, onder de vleugels van Madre Chocolate. Na twee maand tussen de cacaobomen is het hoog tijd om verslag uit te brengen.

Er is iets met eten dat in je lijf blijft hangen. De herinnering in je cellen. Het verlangen naar herhaling. Je lijf dat reageert als op een bekende meezinger: luidkeels. Chocola doet dat met mij als niks anders. Tijdens een verblijf in Californië vatte ik een crush op voor chocola, daarna een verliefdheid, die in België uitgroeide tot een ware passie.

In het proces van de cacaoboon tot aan de chocoladereep (in de chocoladewereld aangeduid als ‘bean-to-bar’) is proeven maar het staartje. Het triomfantelijke orgelpunt, weliswaar, maar toch, ik wilde het hele beest leren kennen. Ik wilde Theobroma Cacao (de chocoladeboom, so to speak) aanraken, ruiken, proeven in zijn natuurlijke habitat. En dus moest ik op reis! Zuid-Amerika (de bakermat van cacao) was een voor de hand liggende optie. En toch koos ik een veel minder logische bestemming: Hawaii.

Echt beredeneerd was mijn keuze echter niet. Ik was gewoon al maanden fan van Madre Chocolate, een jong chocoladebedrijfje met de ambitie om Hawaiiaanse chocola op de kaart te plaatsen. Ik verslond de blog van oprichters Nat Bletter en Dave Elliot nog voor ik de chocolade geproefd had en was meteen verkocht. Madre’s nieuwsgierigheid naar de Mexicaanse cacaotraditie, hun aandacht voor sociale en ecologische aspecten van cacaoproductie, hun speelsheid in het mixen van exotische ingrediënten. Waw, dacht ik meteen, voor hen wil ik werken!

Hawaii is een staat van de VS, maar bevindt zich geografisch binnen de band van 20 graden rondom de evenaar waar cacao kan groeien. Cacao is relatief nieuw in Hawaii. Koffie wordt hier al een tijdje op kleine schaal geteeld en uitgevoerd (Kona coffee), en vroeger was dat suiker, en ananassen. Alles wat er op het vlak van cacao gebeurt op deze eilandengroep in het midden van de Pacifische Oceaan bevindt zich nog in experimenteerfase. Dit leek me de ideale plek om als groentje te gaan leren.

Eerste bestemming: Hilo, the Big Island, Hawaii, thuisbasis van Nat Bletter. The Big Island is het grootste eiland van de zes en tegelijk het dunst bevolkte. Dit eiland staat bekend om Kilauea, de actieve vulkaan. Veel mensen (vooral Amerikanen van ‘the mainland’) komen hier hun geluk beproeven, op zoek naar een rustig leven en een terugkeer naar ‘het land’. De bevolking is een allegaartje van jongeren en oude hippies op de dool, veramerikaniseerde Hawaiianen, ingeweken Japanners, en een handvol toeristen. Veel boerderijen, waaronder een handvol cacaoboeren.

In het begin voelde ik me wat paniekerig. Dit geplavijde, veramerikaniseerde paradijs is een  surrealistische mix van westers en tropisch. Hilo is een stadje vol weirdo’s dat lijkt te zijn blijven steken in de dagen van de suikerindustrie. Bovendien is het één van de natste plekken op aarde. Nat en warm, daar houden de cacaoboompjes van, en dus bijt ik op mijn tanden. Om chocola te maken is de vochtigheidsgraad hier te hoog. Daarom bevindt de keuken en het winkeltje van Madre zich op een ander eiland: Oahu. Daar reis ik binnenkort naartoe.