paddenstoelenpasta

Op zaterdagavond met z’n allen aan de keukentafel bospaddenstoelen borstelen, meer moet dat niet zijn. En wanneer zo’n etentje onverwacht en als vanzelf voorvalt, ben ik helemaal content.

Dit vriendenmaal ontstond ’s morgens bij het ontwaken. Wanneer ik in bed lig te genieten van het aha-de-eerste-dag-van-‘t weekend-gevoel en denk: bospaddenstoelen, ja heel simpel, met papardelle en een heel klein beetje room, dat is waar ik vanavond zin in heb. Dus vraag ik Katharina (de vriendin die hier na een uit de hand gelopen logeerpartij al enkele maanden immer vrolijk door huis huppelt) aan de ontbijttafel of ze straks een date heeft. Neen? Doen we dan thuis gewoon gezellig samen een bordje paddenstoelenpasta? Daar gaat ze helemaal mee akkoord.

Niet veel later scoor ik op mijn wekelijkse marktafspraak een mooi zakje bospaddenstoelen. En nadat de rest van het boodschappenlijstje tegen een uur of drie helemaal is afgewerkt, is het hoog tijd voor koffie met de vrienden in de Normo. Een beetje bijkletsen, de dikke weekendkrant lezen of op de computer nog snel een artikel afschrijven. Het kan er allemaal.

Wanneer de eetplannen voor die avond besproken worden, blijkt dat de meeste zover nog niet gedacht hebben. Of ze zin hebben om straks met mij en Katharina mee aan tafel te schuiven? Ja, natuurlijk moet ik dat geen twee keer vragen. Ergens tegen de zevenen bij mij thuis? Dan kunnen Barbara en ik onszelf nog eens van onze beste kant laten zien.

Natuurlijk moet er dan ook nog wijn zijn. Je vrienden op zaterdagavond geen goed glas geven, het zou zonde zijn. Dus fiets ik op de terugweg even langs het restaurant van Joris.

Want als het op wijn aankomt, heb ik best wel streken. Ik ben niet content met zomaar eender wat. Daarom heb ik twee mannen die altijd precies weten welke fles ik nodig heb. En Joris is er daar één van. Deze keer krijg ik een ‘Oeillade 2010’ van Mas de Chimères mee. 100% cinsault van wijnstokken die wortelen in de rode aarde op de oevers van het Lac du Salagou in de Languedoc. Met niks toegevoegde sulfiet en boordevol rood fruit, helemaal mijn ding.

Barbara heeft na de koffie blijkbaar ook nog een rondje door ’t stad gemaakt. Want om stipt zeven uur gaat de bel en staat ze voor de deur met een paar lekkere plakken chocolade en een doos vol negerinnentetten van Dominique Persoone.

Stiekem zijn dit mijn favoriete uren van de week. Ik word er altijd ongelooflijk rustig van. Zo helemaal op ‘t gemak met z’n allen bij elkaar rond tafel. Het gevoel dat het efkes gewoon mag zijn zonder dat er verder iets moet, dat is pure luxe en weekend ten top.

k