Geroosterde tomaten

21 juli. Dat is zomaar een vakantiedag midden in de week. Dus doe ik waar ik anders geen tijd voor heb: lunchen met mijn vriendinnen. Samen snel wat lekkers weghappen. Want voor rustig is geen tijd. Katharina vertrekt straks op vakantie naar Berlijn en moet haar koffers nog pakken. En Barbara & Sophie moeten eigenlijk op hun werk zijn, maar zijn er voor een uurtje stiekem onderuit gemuisd.

Ik schotel hen de geroosterde tomaten met basilicum en half gesmolten kaas van Nigel Slater voor, een rucola slaatje en stokbrood van de Domestic. Vrienden moet je soigneren. Ah ja!

Het plan was om de dag voordien tijdens de lunchpauze snel op de fiets te springen richting kaaswinkel. Maar door te veel mails die altijd veel trager weggewerkt raken dan ik denk, komt het er niet van. Spijtig, want het doel was nobel: huiswaarts keren met de beste Saint-Marcellin.

In mijn herinnering is het kaasrek in de Delhaize ook best ok. En die is tot 20u open. Dat haal ik nog net. Al valt de inhoud van het kaasrek duchtig tegen. Veel, dat is er wel. Maar hoewel ik de hele kaaswand grondig afspeur, valt er nergens Saint-Marcellin te rapen. Dus ga ik op zoek naar iets wat er op lijkt. Noppes. Ik wandel het hele rek nog eens af. En nog eens. Tot ik een Zwitserse la Tomme Vaudoise in de gaten krijg die er toch ietwat artisanaal uitziet. Hoewel ik niet helemaal zeker ben of hij ook zo zal smaken. Maar na een kwartier staren naar voorverpakte stukken kaas heb ik er schoon genoeg van.

De la Tomme Vaudoise blijkt uiteindelijk best te pruimen. Hoewel hij wel het vleugje boerenerf mist waar ik zo tuk op ben bij kaas. Maar dat de lunch geslaagd is blijkt uit het sms’je dat ik een paar uur later van Barbara krijg: Liefste vrienden, lunchen met jullie is de beste drugs! x