oesters + champagne

Oesters. Hun verkwikkelijk zilte zeesmaak is iets waar ik niet snel genoeg van krijg. Hoewel? Tijdens de feestdagen zijn we er wel heel stevig tegenaan gegaan.

Het begon allemaal met het voorgerecht op kerstmis: een dozijn Zeeuwse platte en Franse creusen, een potje kaviaar en een fles champagne (Les Papilles Insolites 2009) van Lassaigne. Ik ben de stille nacht nog nooit zo mooi begonnen. Maar eigenlijk vind ik twaalf oesters voor twee een beetje weinig. Natuurlijk zeg je zoiets niet luidop. Tenzij je in gezelschap bent dat begrijpt dat stoppen wanneer je net goed op dreef begint te komen zonde is. Dus bestellen we er voor ons nieuwjaarsweekend aan zee drie keer zoveel en eten het oude jaar uit met 36 Gillardeau’s n°4. Alsjeblieft!

Ik word schandalig verwend, zoveel is duidelijk. Maar wat ik jullie eigenlijk wil vertellen is dat ik van oud op nieuw te weten kwam waarom oesters en champagne zo goed matchen. De klik zit ‘m in het feit dat oesters zilt zijn en champagne veel mineraliteit heeft. En hier zit de zee voor iets tussen. Oesters en de zee, dat spreekt voor zich. Maar het verband tussen de zee en een glas champagne? Ik was ook niet meteen mee.

Wist ik veel dat er in de Champagnestreek veel kalk in de grond zit. Maar Google Maps liegt niet. De witte kalkstrook tussen Reims en Troyes, dat is de Champagnestreek.
l

k

Champagne haalt haar mineraliteit uit kalk. Neem bijvoorbeeld de druiven voor onze Lassaigne, die komen uit een wijngaard in Montgueux, een kalkheuvelrug in de buurt van Troyes.

En wat de zee hiermee te maken heeft? Zonder haar zou er geen kalk zijn. Want kalk bestaat uit fijngemalen schelpen en die zitten in de grond omdat Europa meer dan 50 miljoen jaar geleden voor een groot deel onder water stond. Champagne en oesters gaan dus zo goed samen omdat de mineraliteit van de één en de ziltigheid van de ander smaken zijn met eenzelfde oorsprong.

j