Lucky Peach

Een Californische camping en het brute repititieve gebulder van de golven van de Atlantische Oceaan brengen me in de juiste mindset om de twee laatste nummers van Lucky Peach uit mijn reiskoffer op te diepen. Vorig jaar deed ik al eens een poging om het tot de verbeelding sprekend magazine (uitgegeven bij McSweeney’s) van Dave Chang, chef van de Momofuku restaurants in New York, te exploreren. Maar lag het aan mij, of aan het nummer in kwestie: ik vond er niets aan. Ik werd een beetje onwennig van de té bevreemdende eclectische mix van kortverhalen, recepten, essays, nonsensicale grappen.

Toen ik eerder deze maand de Skylight Bookstore in LA binnenstapte, bewoog ik me gewoontegetrouw naar de culinaire tijdschriftenafdeling, die in de US steevast goed gespijsd is. Daar lag de nieuwe zomereditie, centraal en opzichtig uitgestald, naar me te lonken: The Travel Issue. Ik stapte over m’n vooroordelen heen en besloot tot een tweede poging, niet in het minst omdat Lucky Peach de curator is van het volgende Mad Food symposium in Kopenhagen op 24 & 25 augustus, waar Alle Dagen Honger naar goede gewoonte heen trekt.

Ik betrap mezelf op gegniffel bij het kortverhaal over een man die besluit de laatste oester van zijn dozijn niet op te eten, maar met deze uitverkorene een trip te ondernemen om ‘Dan’ zoals hij de oester doopt, terug naar de oceaan te brengen. Ik lees met groeiende interesse de wetenschappelijke bijdrage van Harold McGee over plastiek in ons voedsel. Net als het verslag van een uitgehongerde Magnus Nilsson die in de favella’s van Rio de Janeiro op zoek gaat naar een snack en beloond wordt met ‘the world’s most dangerous chicken’. Mijn oordelen zijn hard en snel maar ik ben niet te beroerd om ze te herzien, en dat blijkt in deze aan de orde.

Ik neem de proef op de som en haal de editie van voorbije winter boven: The Apocalypse. In het voorwoord lees ik dat Chang na het bekijken van de documentaire Collapse volledig overtuigd was van het naderende einde van de wereld. De volgende LP werd dus opgedeeld in drie delen: pre-apocalys / apocalypse / post-apocalypse. En ja hoor, ook dit kan ik smaken. Een interview met held Michael Pollan, een smaaktest van verschillende soorten ingeblikt voedsel (pastapocalypse), de voor- en nafoto’s van ‘signature’ bordjes van Noma, St John en Chez Panisse. Een foto van het bord voor het einde van de wereld en na het einde van de wereld, geflankeerd door een gedetailleerde wetenschappelijke beschrijving van de schimmels en gisten die zorgen voor het rottingsproces, nadat de borden voor eeuwig op tafel zijn blijven staan.

Bij mijn tweede lezing moet ik besluiten dat Lucky Peach grappig, absurd en intelligent geschreven is. Ik neem prompt een abonnement. Laat de verwachtingen nu wel hoog gespannen zijn voor onze trip naar Kopenhagen.