food waste city
Vorige week organiseerde de stadsblog Pop Up City een liveshow in De Beursschouwburg. Samen met deBuren brachten ze een live versie van hun blog op het podium. Een resem stedelijke innovatieve projecten werden voorgesteld aan het verzamelde publiek. Wij werden gevraagd om live on stage te koken. Omdat we een link wouden maken met ‘de stad’, bedachten we het volgende: we komen in Brussel aan met lege handen en geven onszelf één namiddag om voldoende ingrediënten te verzamelen om honderd mensen een lekker hapje voor te schotelen. Mààr het moet allemaal eten zijn dat normaal gezien in de vuilbak zou belanden.
We zijn namelijk in de ban van food waste. In onze research voor de nieuwe editie van KRACHTVOER botsten we op de charismatische activist Tristam Stuart. Hij pakte ons helemaal in met zijn TED-talk waarin hij een groot probleem heel bevattelijk maakt en met een aantal heel concrete oplossingen op de proppen komt. Zo zijn we fan van the pig idea, een campagne die hij opzette met als doel het afval van supermarkten niet te vernietigen, maar te voeren aan varkens. Sinds de uitbraak van de mond- en klauwziekte is dit gebruik verboden, maar een herinvoer valt om zowel economische als ecologische redenen toe te juichen. Voor de veehouder is het goedkoper om varkens lokaal afval te voeren. En er hoeft geen soja meer geïmporteerd te worden uit Zuid-Amerika, waar de teelt steeds meer bos opslokt.
Wat Tristam doet op grote schaal – bij zijn diners onder de naam feeding the 5k geeft hij 5000 mensen eten met enkel voedseloverschotten – doen wij op bescheiden wijze in De Beurs. Onze eerste stop is een plek die we al langer willen bezoeken: atelier des tanneurs, een permanente biomarkt in een grote hal. Wanneer we vragen of er overschotten zijn die we kunnen meenemen, vertellen ze dat ze zo weinig mogelijk dingen proberen weg te gooien. En als er toch iets over is, wordt dat door een volkskeuken opgehaald. Lap, een voorbeeldige student. We duiken nog even in hun vuilbak voor een double check, maar daar valt inderdaad niets eetbaars te vinden.
Daarna storten we ons op de groentewinkels aan het Zuid-station. Daar hebben we meer succes. We krijgen oud brood toegestopt en een heleboel melk die de volgende dag zou vervallen. Opgelucht zetten we onze tocht verder: in uiterste nood kunnen we in elk geval al wentelteefjes maken. Supermarkten zijn ons volgend doelwit. We stappen alle grote ketens binnen, maar krijgen niets te pakken. Hun afval wordt elke ochtend opgehaald en ze mogen niets meegeven. Wat er met hun afval gebeurt? Dat weet geen enkele verantwoordelijke ons te vertellen.
’s Avonds stallen we op het podium onze – behoorlijk indrukwekkende – voedselberg uit en beginnen te koken. Met de paprika’s maken we een spread, het brood bakken we tot knapperige toastjes, de aubergines gaan samen met de rucola in een tapenade en de perziken toveren we met yoghurt om tot een dessertje.
