Food Film Festival

Het is zaterdagavond en ik heb al een pintje te veel op wanneer ik met mijn wijsvinger in de borstkas van worstenmaker Samuel Levie van Brandt & Levie priem. Ietwat overmoedig roep ik: ”Wij kennen elkaar nog van op Mad Food.” Als antwoord krijg ik een stevige schouderklop: ”Maar natuurlijk! Hey Jow.” Barbara weet niet waar ze het heeft: ”Die kent jouw naam nog?!” Volgens mij zei hij gewoon met vette Nederlandse tongval ”Hey jo-w” en niet ”Hey Jo”. Maar één ding staat vast: we zijn in onze sociale, hier op het Food Film Festival in Amsterdam.

Alles begon gisterenmiddag, wanneer we met de fietsen die we in het hotel kregen tussen twee regenbuien door naar het festivalterrein bollen. Daar aangekomen zijn we meteen onder de indruk. De Westergasfabriek – de nieuwe locatie van het FFF – blijkt een oude fabrieksite. Van een toplocatie gesproken. Dit is onze DE Studio van KRACHTVOER in het kwadraat. Omdat er vandaag nog niet veel op het programma staat, doen we ons te goed aan massa’s documentaires. Tussendoor pikken we een paar eetkraampjes mee op de food markt. Regen of niet, dit is een topdag.

Tussen alle hardcore food docu’s zit ook een pareltje van een feelgood movie: The Lunchbox. Barbara wordt er helemaal week van. Ik denk eerst nog: twee verloren gelopen zielen die in de hectische wereldstad Mumbai elkaars hart winnen door briefjes te verstoppen in een over en weer gaand lunchpakket – dat meen je niet. Maar hoe meer pittige curry’s, versgebakken platbroodjes en gevulde aubergines Ila, een huisvrouw met een slecht huwelijk, voor de eenzame ambtenaar Sajaan maakt, hoe teerhartiger ik word. Dit is een zoete film waarin elke dialoog, elk beeld en elke plotwending zo juist zitten dat zelfs ik, die gruwel van kleverig sentiment, er als een blok voor val.

Maar het hoogtepunt van het weekend moet nog komen: de lancering van het Food Film Network. KRACHTVOER – ons eigen food festival – ontstond vorig jaar als een wild plan. En zie ons hier nu zitten, samen aan tafel met de curatoren van enkele vooraanstaande Europese food film festivals. Op tafel ligt het manifest dat we straks met z’n allen zullen ondertekenen, zodat we in de toekomst onze krachten kunnen bundelen.

Naast ons zitten de dames van Food For Real in Liverpool, een festival dat bovenaan ons mood board prijkte toen we aan de eerste editie van KRACHTVOER werkten. Of Kinookus, een tot de verbeelding sprekend vierdaags filmfestival dat doorgaat in Ston, een klein vissersdorp langs de Adriatische kust in Kroatië. Vervallen stadsmuren doen er dienst als projectiescherm en terwijl je in openlucht films kijkt, kan je oesters slurpen die ’s morgens werden bovengehaald door een kweker uit de buurt. Men dunkt dat we daar nog wel iets van kunnen leren. Dan is er ook nog het gastronomische filmfestival Film & Cook uit Madrid. En natuurlijk de initiatiefnemers van dit geweldige idee, het FFF zelve. Tussen al dat schoon volk zitten wij, daar moeten we nog even aan wennen.

Wat we jullie ook niet willen onthouden is Het Grote Visserij Debat. In een decor vol Noordzeevis krijgen we duizelingwekkend veel info over de visserij, overbevissing, nieuwe technieken om duurzaam te vissen, … Ons hoofd tolt van de informatie. We onthouden dat de wateren van de Noordzee vrij goed gereguleerd en gecontroleerd zijn, maar dat dit over buitenlandse zeeën spijtig genoeg niet altijd gezegd kan worden. Er wordt kort ingegaan op de nieuwe Europese regelgeving waarbij alle bijvangst aan land zal moeten worden gebracht, zodat die binnen de quota valt. Hierbij rijst de evidente vraag: wat gebeurt er dan met die bijvangst eens op het land? Wordt die gewoon weggekieperd? Want hoe problematisch bijvangst ook is, wanneer die terug in zee wordt geworpen blijven een deel van de bijvangst-vissen leven, en deze vissen ben je natuurlijk wel kwijt wanneer je ze mee aan land  neemt.

In de zaal zitten ook een heleboel ervaringsdeskundigen. Een jonge krabvisser komt aan het woord en een kleinschalig familiebedrijf dat al generaties lang op harder vist, maar ook een vertegenwoordiger van de grote trawlerschepen. Hij vertelt hoe deze schepen minder bijvangst hebben doordat ze met behulp van een radar heel gericht op één soort vis vissen. Vissen die zich niet op de bodem schuil houden, maar mooi per soort in scholen zwemt (ja, zo ordentelijk kan het er in de zee aan toe gaan). Zijn die grote schepen dan toch niet zo slecht als we altijd denken? Vis is een onderwerp dat veel vragen oproept en waar we ook op KRACHTVOER zéker een stuk van onze programmatie aan willen wijden.