bier hier

Op de eerste zwoele dag van het jaar stappen Jo en ik in een Volvo uit het bouwjaar 1991. ‘De jaren 90 zijn helemaal terug’ had ik net uitgeroepen – toen ik met veel show mijn jeansjas aandeed. Hetzelfde model waarvan ik als veertienjarige had gezworen het nooit of te nimmer meer te dragen. De auto uit hetzelfde decennium als mijn outfit behoort toe aan Daan, sommelier van restaurant Veranda in Berchem. Zijn blitse bolide brengt ons naar Essen. Want we zijn op zoek naar bier, veel bier en vooral heel veel verschillende soorten bier.

De zoektocht leidt ons tot bij Decaigny, een drankenhandel met een duizelingwekkend aanbod. Waarom we zoveel bier willen proeven? Tijdens ons volgend diner serveren we onze gasten geen aangepaste wijn, maar aangepaste pintjes en naar die pintjes zijn we op zoek.

Opgewonden dartelen we rond Daan en zijn winkelkar – hij is zelf op zoek naar interessante bieren voor de drankkaart van de Veranda – en vragen hem suf. Zijn antwoorden zijn lang en indrukwekkend – een sommelier waardig – maar na een tijdje verwijst hij ons ook af en toe door naar google – waarschijnlijk in de hoop op een momentje rust. Als hij iets tegenkomt waarvan hij denkt dat het goed bij onze gravadlaks (eerder witbier, fris, citrusachtig) of pastrami (iets bitter, eventueel wat gerookte smaken) zou passen, stopt hij ons het flesje toe en zo vult onze doos zich stilaan met een bonte verzameling pintjes.

We blijven lang hangen bij de Mikkeller-bieren, die worden in kleine oplage in de proefbrouwerij in Lochristi gebrouwen in opdracht van het Deense brouwer Mikkeler. Het bedrijfje ontstond acht jaar geleden in Kopenhagen, wanneer Mikkel Borg Bjergsø, een leraar fysica bier begon te brouwen in zijn garage. Intussen exporteert hij zijn bieren naar meer dan 40 landen. We trekken grote ogen bij extreme dingen zoals yuzu-appelsienbier en zwijmelen bij het zicht van de prachtige etiketten. Uiteindelijk belandt er ééntje in de doos: het citra-bier (citra is een soort hop, leert Daan ons), dat wel eens goed bij de pastrami zou kunnen passen.

Bij de Amerikaanse bieren gaan we op zoek naar de betekenis van de Indian in IPA (Indian Pale Ale). Vroeger brouwden de Britten gewone Pale Ale. Tot ze op het idee kwamen om het bier te verschepen naar hun toenmalige kolonie en gedwongen werden het recept aan te passen zodat het niet slecht zou worden tijdens de lange reis. Ze voegden extra hop en meer alcohol toe, waardoor het bier langer houdbaar bleef. En dat leverde een bitterder bier op, dat vanaf dan Indian Pale Ale genoemd wordt.

‘s Avonds trek ik de frigo open om mijn biercollectie te aanschouwen en kies ik een eerste brouwsel om te proeven. Ik zet mij op m’n terrasje en voel me erg professioneel als ik nadenkend proevend mijn bevindingen noteer: ‘karamel’, ‘rokerig’, ‘lychee?!’, ‘teveel schuim’, … Hoewel niet alles wat ik proef even gebalanceerd of helemaal mijn goesting blijkt, is het wel heel leuk om zo’n extreme dingen te proeven. Een paar uurtjes later, met wat advies van binnenwaaiende buren, is het assortiment bij elkaar gekozen. Voor de pastrami werd het de Amerikaanse Rogue Juniper Pale Ale en de Kopenhaagse maar in België gebrouwen Mikkeller Imperial India Pale Ale Citra. Voor het witbier kozen we het bittere Ellezelloise Quintine Blanche en de lekker friszure Struisse Witte. En voor wie geen zin heeft in teveel experiment in zijn mond zijn er onze all time favourite Biolégère pintjes. Santé.