Alice Waters

“I truly believe in the power of delicious food as a way to have people think differently.”

Alice Waters is een grote dame en al heel lang mijn heldin. Ze is the queen of local food die al meer dan 40 jaar roept: “Local food tastes better!” En gelijk heeft ze.

Zelf viel ik in het begin vooral voor haar rechttoe rechtaan recepten die op hun best zijn wanneer ze er een Franse draai aan geeft. Vorig jaar las ik in haar biografie dat ze de voorliefde om Franse klassiekers naar haar hand te zetten opdeed in Parijs. Alice studeert er een jaar Franse letterkunde aan de Sorbonne, maar hangt liever rond op buurtmarkten en in rokerige bistro’s. Zo leert ze de Parijse savoir-vivre en de authentieke smaken van de typisch Franse productkeuken kennen.

Terug thuis in Berkeley, Californië weet ze: “I wanted hot baguettes in the morning, and apricot jam, and café au lait in bowls … I wanted civilized meals. The cultural experience, that aesthetic, that paying attention to every little detail – I wanted to live my life like that.” En dat is precies wat Alice doet wanneer ze in 1971 Chez Panisse opent. Als voorvechtster van de Local Food beweging is haar filosofie: vers, lokaal en in ’t seizoen. Koken doet ze met biologische seizoensproducten die ze koopt bij lokale boeren. Vandaag werken chefs en kwekers soms nauw samen en is het al iets makkelijker om eten op je bord te krijgen dat recht van het veld komt. Maar veertig jaar geleden was zo vastberaden voor bio kiezen revolutionair.

Alice is een vrouw met visie en een ijzersterk geloof in zichzelf. Uitdagingen gaat ze zelden uit de weg: “She’ll simply smile and without any agitation at all, say, ‘It can be done, it will be done, it’s going to be happen, you’ll see.’ She really does believe that she can change the world, she can change individual people one by one.”

En de wereld veranderen, dat heeft ze gedaan. Een mooi voorbeeld hiervan is The Edible Schoolyard. Omdat Alice wilt dat kinderen bewuster leren omgaan met wat ze in hun mond stoppen, legt ze begin jaren negentig een tuin aan op de speelplaats van de lagere school bij haar in de buurt. Daar waar vroeger beton lag, zijn vandaag meer dan 100 seizoensgroenten, een hoop kippen en wat fruitbomen te vinden. Elke leerling werkt een paar uur per week in de tuin en krijgt ’s middags een lunch met zelfgekweekte groenten voorgeschoteld. Ondertussen is het project uitgebreid naar verschillende scholen over heel Amerika. In dit geweldige filmpje vertelt Alice er zelf over.

Toeval of niet, toen ik de biografie van Alice uit mijn boekenrek nam om deze post te schrijven viel er een rekening van een Parijse bistro uit.

Blijkbaar las ik dit boek toen Barbara en ik voor de eerste keer samen naar Parijs trokken, ondertussen ook al weer bijna 2 jaar geleden. We kenden elkaar nog niet zo heel lang. Maar toen Barbara in Le Baratin de sympathie van de nukkige eigenaar won door kalfsniertjes te bestellen, wist ik: hier bloeit iets moois.