Hiske Versprille

Onder het motto verloochen je eigen roots niet schotelen we je dit jaar op KRACHTVOER een 3-delige masterclass foodblogging voor. Zo ontrafelt Stephanie Duval – de ongekroonde koninging van het bloggen – het geheim van een succesvolle plek op het web. En leert fotograaf en filmmaker Piet De Kersgieter je hoe je uitgepuurde foodfoto’s trekt. Voor de masterclass foodwriting strikten we een sappige jonge stem uit de culinaire schrijfwereld: Hiske Versprille.

Hiske studeerde filosofie en schrijft over eten voor de Nederlandse kwaliteitskrant Het Parool. Sinds begin dit jaar volgt ze er de grote Johannes Van Dam op en schrijft ze vlijmscherpe stukjes voor de restaurantrubriek Proefwerk. Zelf leerden we haar een paar jaar geleden kennen, toen ze nog voor het online tijdschrift hard//hoofd schreef. In één van de eerste teksten die we van haar lazen, legt ze de link tussen goed leren koken en goed leren schrijven. We waren meteen verkocht. Daarom, speciaal voor jullie, een Hiske Versprille uit de oude doos:

Kill your darlings:

“Kill your darlings.” Het motto, geformuleerd door William Faulkner, is onder de schrijvende lieden een gezegde dat ondertussen zelf zo’n cliché is geworden dat het hoogste tijd is dat het eens over de kling wordt gejaagd. Maar ook in de kookwereld is het als wijze les niet te onderschatten. Onlangs heb ik mezelf bijvoorbeeld opgelegd te stoppen met komijn. Vooruit, behalve in de curry. Met pijn in het hart natuurlijk, want komijn maakt echt alles lekkerder – van eitjes tot slaatjes tot broodjes met kaas. Het kwartje viel toen ik een vriendenschaar op een tafel vol tapas-achtige hapjes trakteerde en een vriendin een beetje bedremmeld zei: “Heerlijk hoor Hiske, maar het smaakt op een of andere rare manier allemaal een klein beetje naar shoarma!” Ook al ben je dan nog zo verliefd op de aromatische, zonnige smaak, dat is zo’n moment dat je weet dat je te ver bent gegaan, komijnwise.

Momenteel bevind ik me journalistiek in een hardnekkige fase waarbij ik enorm ben aangetrokken tot bijvoeglijk naamwoorden die op “ig” eindigen, fijne adjectieven waarmee je van alles wat los en vast zit een beschrijving kunt maken. Zoals het geweldige “poederig”, (vooral zeer bruikbaar in sfeertekeningen met “poederig licht”), het aardige woord “aanstellerig” en het prettige “prettig”.

Er zijn veel overeenkomsten tussen goed leren koken en goed leren schrijven: bekend zijn met toch minstens vijf klassiekers, het experiment niet schuwen maar vooral ook niet al te onbezonnen omarmen, en vooral heel erg veel oefenen met snijden zijn bij beide geen overbodige luxe. Ook belangrijk: je niet uit het veld laten slaan door schiften, aanbranden en klontjes. En zoals een gerecht na het samenstellen vaak nog moet worden nagezouten, misschien voeg je een dikke klont boter of een scheut goeie olie toe, moeten ook verhalen tussendoor geproefd en opgeklopt, afgezwakt, gemonteerd met boterige tussenzinnen of iets scherper gemaakt met een kneepje citroen. “Gemonteerd met boterige tussenzinnen? Is dat niet een beetje vettig gesteld?” U mag het zeggen.

Het gebruik van zout en vet kan bij het koken – en wie weet ook wel bij tekst – bijna niet worden overschat. Als een restaurantkok u de ogen probeert uit te steken en u zich afvraagt waarom de soep in het restaurant toch zoveel zalviger en smakelijker is dan die thuis, waarom de jus zo mooi glimt en de aardappels zo knapperig zijn? Zout en vet, dames en heren. Zout en vet.
o

De masterclass foodwriting van Hiske Versprille gaat door op zat 18/10 van 16u30 tot 18u30. Er zijn nog enkele laatste plaatsen vrij, snel zijn is de boodschap!