Een lofzang op de YFM Academie

Een half jaar lang sprong ik vele zaterdagen voor de klok van zessen uit mijn bed, aangevuurd door een portie adrenaline die elk slaaptekort de baas kon. Wie mij kent, weet dat dit het soort nieuws is dat de aarde doet beven.

Dat was omdat ik deel uitmaakte van de Academie van de Nederlandse Youth Food Movement. Ik mocht zes maanden lang deelnemen aan het lesprogramma dat 25 jonge food professionals onderdompelt in de complexiteit van het voedselsysteem. De bedoeling is dat iedereen na deze intensieve periode binnen zijn eigen domein aan de slag kan met de opgedane kennis over mogelijkheden om het voedselsysteem te verduurzamen.

En wat waren die domeinen divers! Onze groep bestond uit boeren, lobbyisten, wetenschappers, chefs, designers, managers en researchers van Rabobank, Cargill en Hema, levensmiddelentechnologen en nog meer boeren. Een groep waarin meningen soms niet verder uit elkaar konden liggen maar waar altijd animo was voor een open discussie. Iedereen bracht een ander stukje kennis met zich mee en dat maakte dat het tijdens onze themadagen knetterde van de ideeën en energie. Vanaf ‘s ochtens bij de eerste koffie met Bas – een biologisch varkensboer en mijn carpoolgenootje – tot ‘s avonds bij het laatste biertje werden er vragen gesteld, problemen uitgeplozen en theorieën gespind. Die energie, dat gevoel van alle neuzen in één richting: bijleren, vragen en dieper graven, was een weergaloze ervaring.

We gingen steeds op een andere locatie in op één thema: de plant, het dier, het lichaam, de stad, de zee, … Telkens kregen we masterclasses van boeren, vissers, chefs, activisten, journalisten, wetenschappers en beleidsmakers en bezochten we bedrijven of voeren we op vissersboten.

Als enige Belg van de troep kreeg ik wel eens de vraag of het niet begon tegen te zitten, al dat vroege opstaan en die lange verplaatsingen. En ik kon telkens eerlijk zeggen dat het mij echt niet deerde – en pas op: tegenzin is mijn middelste naam, dus ik ben zeer beslagen in het opzien tegen dingen. Maar geen één keer zag ik op tegen een academiedag, omdat de hoeveelheid energie waarmee je terug naar huis keerde groter was dan die waarmee je vertrokken was. Zoveel gelijkgestemde, positieve mensen in één ruimte, dat geeft echt vuurwerk.

Ik besef dat ik enkel in clichés en superlatieven over de Academie kan praten – vergeef me. Het was simpelweg een prachtige reis die mij veel energie heeft gegeven en mij verder stuwt op het ingeslagen pad. Dus dank jullie wel, dames en heren van YFM Academie 2015. Ik hoop dat ik ooit wat voor jullie kan terug doen! En wie weet… ooit een Belgische spin-off? Dat zou mooi zijn!

Wie meer wil weten: lees de blogposts en leer de academici kennen op www.yfmacademie.nl